Ο νεαρός μουσικός Σταύρος Παπαδόπουλος, από το Κιλκίς, που κυκλοφόρησε το πρώτο του, εξαιρετικά ατμοσφαιρικό και όμορφο, μίνι άλμπουμ μιλά για την μουσική, την έμπνευση και το σήμερα, με συνέντευξή του στη LIFO.
Το «So» του Transparent Man είναι ένα από τα τραγούδια που έχω συνδέσει με τη φετινή (παραλίγο χαμένη) άνοιξη. Εμφανίστηκε λίγο πριν από τη λήξη της καραντίνας και είναι από την πρώτη του προσωπική δουλειά, ένα μίνι άλμπουμ με τον τίτλο «Shame», εξαιρετικά ατμοσφαιρικό και όμορφο. «Το "Shame" είναι το πρώτο προσωπικό μου άλμπουμ και ήθελα να περιγράψω μέσα σε αυτό το ποιος είναι ο Transparent Man» λέει ο Σταύρος Παπαδόπουλος.
«Είναι πέντε ιστορίες ντροπής που είτε συνέβησαν σε εμένα είτε σε ανθρώπους του κύκλου μου και όχι μόνο. Το σίγουρο είναι ότι με επηρέασαν. Το πρώτο κομμάτι "My Good Man", και τα λόγια του Θανάση Βέγγου, είναι αφιερωμένο σε αυτόν. Ο καλός μας αυτός άνθρωπος, όσο ταλέντο και αν είχε, δυστυχώς για αυτόν, στην οικονομική διαχείριση έπασχε. Έχοντας ιδρύσει τη δική του εταιρεία παραγωγής, κόσμος του καλλιτεχνικού χώρου και παλιότεροι συνεργάτες και "φίλοι" του έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες του με σκοπό να βγάλουν άμεσα χρήματα εις βάρος του.
Στη συνέχεια ακολουθεί το "Who Was That Girl In My Dream?". Αφορά ένα όνειρο και μία κοπέλα της οποίας το πρόσωπο είχε αλλοιωθεί στη μνήμη αυτού που το είδε, παρόλο που του άλλαξε τη ζωή. Απεναντίας, όλες οι τοξικές φιγούρες που έχουν πρωταγωνιστήσει και τον έχουν βασανίσει στους εφιάλτες του είναι ακόμα εκεί, απεικονισμένες με κάθε λεπτομέρεια. Πόσο ντροπή είναι να εμμένουμε και να επηρεαζόμαστε από το κακό και να ξεχνάμε όλα αυτά που μας κράτησαν όταν πέφταμε;
Το "So" ήταν το πρώτο single του EP και το μοναδικό με στίχους το οποίο ερμήνευσε η αγαπημένη μου φίλη Μαρία Ζλατάνη, την οποία θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ. Φτάνουμε σε ένα σημείο που επιτέλους, μετά από καιρό και πολλή προσπάθεια, καταφέρνουμε να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας. Εκεί ακριβώς έρχεται κάποιος με περίσσια αλαζονεία και τοξικότητα, δίνει μια "κλωτσιά" στα συναισθήματά σου και σε σπρώχνει ξανά στη μαύρη τρύπα της ματαιοδοξίας.
"Δεν ξέρω" είναι η απάντηση που δίνουμε όταν αναρωτιόμαστε γιατί δεν αλλάζουμε όλα όσα μας βασανίζουν, παρόλο που ξέρουμε το πώς να το κάνουμε. Το "I Don't Know" μιλάει για αυτό. Δεν ξέρω τι θα γίνει άμα τα παρατήσω όλα για να κυνηγήσω επιτέλους το όνειρο μου, δεν ξέρω τι θα πουν οι άλλοι για εμένα, δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει.
Το "First No", που κλείνει και το άλμπουμ, περιγράφει την αδυναμία μας να πούμε επιτέλους το πρώτο μας όχι σε όλους αυτούς που μας χειραγωγούν και μας εκμεταλλεύονται και συνεχίζουμε άβουλοι να υπηρετούμε τις εντολές και τις επιθυμίες τους, βυθιζόμενοι στην αδράνεια. % buffered 00:00 -03:22 Transparent Man - So (feat. Maria Zlatani) Ο Transparent Man είναι το προσωπικό μουσικό project που ονειρευόμουν να φτιάξω από μικρός και κατάφερα να το παρουσιάσω τώρα, στα 24 μου. Είναι το καταφύγιο όπου κλείνομαι και μετατρέπω τις σκέψεις μου σε ηλεκτρονικά ηχοτόπια, ρυθμούς και κιθαριστικές μελωδίες.
Μεγάλωσα στο Κιλκίς και δυστυχώς ή ευτυχώς η δικιά μου ιστορία δεν μιλάει για ένα παιδί θαύμα που ξεκίνησε να παίζει πιάνο και να πηγαίνει στο ωδείο στα πέντε του. Ξεκίνησα στα χρόνια του γυμνασίου με την κιθάρα και αργότερα συμμετείχα για κάποια χρόνια στους Sugar Factory. Αργότερα ήρθαν οι πανελλήνιες εξετάσεις, το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, όπου και φοιτώ ακόμα, και τα τελευταία τρία χρόνια η συμμετοχή μου στους Jane Doe, ένα συγκρότημα που θαύμαζα μικρός.
Ωριμάζοντας μουσικά και πνευματικά, θέλω να πιστεύω, ξεκίνησα να πειραματίζομαι με ηλεκτρονικούς ήχους και μετά από κάποιο διάστημα μπήκα στο στούντιο και ηχογράφησα το πρώτο μου EP με τον τίτλο "Shame"». Το εξώφυλλο του άλμπουμ «Shame»
— Πόσο έχει αλλάξει το τοπίο στη μουσική της Θεσσαλονίκης (και της Ελλάδας, γενικά) σε σχέση με παλιότερα, την εποχή που ξεκινούσαν οι Jane Doe π.χ.;
H αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούσαν οι Jane Doe εγώ ήμουν ακόμα έφηβος και δεν είχα εικόνα της μουσικής σκηνής στη Θεσσαλονίκη και στην Ελλάδα γενικότερα. Από συζητήσεις που κάνω με ανθρώπους της τέχνης κατά καιρούς, μου περιγράφουν τη δεκαετία 2000–2009 ως κάτι τελείως ειδυλλιακό, όπου μπάντες ξεπηδούσαν από παντού, με μεγαλύτερο community, support και περισσότερες ευκαιρίες. Το σίγουρο είναι ότι βλέπω στα μάτια τους τη νοσταλγία και την απογοήτευση που νιώθουν για το τώρα. Παραδόξως είμαι αισιόδοξος προσωπικά και περιμένω την αναζωπύρωση της σπίθας για δημιουργία καθώς και την αναγέννηση της σκηνής.
— Έχει αλλάξει το κοινό που ακούει αυτόν τον ήχο; Έχει συρρικνωθεί ή έχει μεγαλώσει;
Επειδή πραγματικά θαυμάζω και παρακολουθώ τη δουλειά μερικών εγχώριων καλλιτεχνών, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι το κοινό έχει κάνει μια στροφή και δεν ασχολείται πλέον τόσο έντονα με αυτό που λέμε «Indie – Alternative Rock» σε πολλά εισαγωγικά. Νομίζω ότι ο ήχος της ροκ κιθάρας έχει αρχίσει να συγκινεί όλο και λιγότερο τον κόσμο. Από την άλλη, η ηλεκτρονική μουσική, το Hip-Hop και τα πολλά παρακλάδια αυτών με αποκορύφωμα την Trap, παρουσιάζουν φοβερή εξέλιξη και αύξηση του κοινού τους. Για να μην παρεξηγηθώ, όλα αυτά δεν τα λέω με παράπονο , η μουσική εξελίσσεται συνεχώς. Δεν είμαι από αυτούς που ισχυρίζονται ότι το ίδιο πρέπει να κάνει και το κοινό. Κάθε ένας είναι ελεύθερος να επιλέξει και να ακούσει τη μουσική που τον αγγίζει και τον κάνει χαρούμενο. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να ανακαλύπτω νέα έργα. Φωτο: Γιάννης Τόμτσης Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να ανακαλύπτω νέα έργα. Φωτο: Γιάννης Τόμτσης
— Έχεις σκεφτεί σε τι κοινό απευθύνεσαι; Ποιοι θα ήθελες να έρθουν στα live σου;
Όχι ιδιαίτερα. Νομίζω ο Θ. Παπακωνσταντίνου είχε πει ότι η μουσική είναι λαϊκή τέχνη που συγκινεί κάθε λογής άνθρωπο. Από τις αγαπημένες μας γιαγιάδες που μένουν στο χωριό και δεν έχουν φύγει ποτέ από εκεί, μέχρι τον πιο πολύπλοκο τύπο των δεκάδων πτυχίων. Για να μην παρεξηγηθώ ξανά, η παιδεία δεν έχει να κάνει με τα πτυχία που έχει κάποιος. Η ευγένεια, η ταπεινότητα, ο σεβασμός και η αγνότητα είναι αυτά που τη δομούν, και σε αυτό οι γιαγιάδες μάς πατάνε κάτω. Οπότε θα χαιρόμουν να δω στα live μου τον οποιοδήποτε. Τον οποιοδήποτε, εκτός βέβαια από τους φασίστες, που δεν έχουν ίχνος από όλα αυτά που ανέφερα. Στην καραντίνα κυκλοφόρησε πολλή και καλή ελληνική μουσική 11.5.2020 Στην καραντίνα κυκλοφόρησε πολλή και καλή ελληνική μουσική
— Τι σε κάνει να ντρέπεσαι;
Με κάνει να ντρέπομαι η ύπαρξη ανθρώπων με μίσος για ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας και κουλτούρας, η ζήλια για την επιτυχία του άλλου, η παθητικότητα και η αδράνεια μας σε κοινωνικά θέματα και σε πολιτικά σκάνδαλα. Με κάνει να ντρέπομαι η σιωπή των ΜΜΕ σε βιασμούς και δολοφονίες, η απουσία της ισότητας των δύο φύλων και η αναξιοκρατία. Και η λίστα είναι ατελείωτη.
— Όλα τα κομμάτια είναι έντονα συναισθηματικά και αποκτούν και μια διαφορετική διάσταση τη συγκεκριμένη στιγμή (εμφανίστηκαν μέσα στην καραντίνα). Η φράση που λέει ο Θανάσης Βέγγος στο «Βλέμμα του Οδυσσέα»: «Θέλω να γίνουμε φίλοι. Στο χωριό μου, για να γίνουμε φίλοι πρέπει να πιούμε από το ίδιο ποτήρι και ν' ακούσουμε το ίδιο τραγούδι» ακούγεται εντελώς σαρκαστική (έως και συγκινητική) σήμερα, που όλοι φοβούνται να αγγίξουν έστω τον διπλανό τους. Ήταν τυχαίο αυτό;
Όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι, λίγο πριν φύγω για ένα 5μηνο στην Ισπανία, όταν κανείς μας δεν το φανταζόταν όλο αυτό. Οπότε ναι, ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κόσμος φοβάται να αγγίξει τον διπλανό του φυσικά, αλλά η ύπαρξη του φόβου που μας κρατάει πίσω στο να συνδεθούμε και να «αγγίξουμε» ο ένας τον άλλον πνευματικά, να είμαστε στοργικοί, συμπονετικοί και να διατηρήσουμε την αγνότητα μας. H αδυναμία να είμαστε όσο πιο απλοί και λαϊκοί γίνεται, βγάζοντας τον πραγματικό μας εαυτό και γνωρίζοντας αληθινούς ανθρώπους με τους οποίους θα θελήσουμε «να πιούμε από το ίδιο ποτήρι και ν' ακούσουμε το ίδιο τραγούδι». % buffered 00:00 -02:57 Transparent Man - My Good Man
— Πες μου μερικές αναφορές που είχες την εποχή που δούλευες το άλμπουμ.
Οι επιρροές μου και οι αναφορές ήταν διάφορες. Οι Massive Attack, οι Portishead, οι Radiohead, οι Sleep Party People, o James Blake και φυσικά ο Ólafur Arnalds είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που με έχουν επηρεάσει σημαντικά μουσικά.
— Πόσο σε άλλαξε προσωπικά και καλλιτεχνικά όλο αυτό που ζήσαμε και ζούμε;
Μετά από αυτό συνειδητοποιήσαμε όλοι μας ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορούμε να θεωρούμε τίποτα δεδομένο και ότι ο χρόνος τελικά είναι πολύ πιο πολύτιμος από ό,τι πιστεύαμε. Τόσο προσωπικά όσο και καλλιτεχνικά με ωφέλησε στο να παίρνω πιο γρήγορα αποφάσεις, να είμαι πιο παραγωγικός και φυσικά να κυνηγάω περισσότερο τα όνειρα μου.
— Τι σου έλειψε περισσότερο;
Οι φίλοι και τα ταξίδια. Το ότι δεν μπορούσα οποιαδήποτε στιγμή να δω τους αγαπημένους μου φίλους, να σχεδιάσουμε ένα ταξίδι και να φύγουμε την επόμενη στιγμή είτε να μαζευτούμε σε έναν χώρο όλοι μαζί. Ευτυχώς όλο αυτό δεν κράτησε πολύ.
— Πώς τα βλέπεις τα πράγματα αυτήν τη στιγμή;
Ανησυχώ για τον κόσμο που ανήκει στον επαγγελματικό καλλιτεχνικό χώρο, για αυτούς που βιοπορίζονται μέσω αυτού. Από τους τεχνικούς και τους ιδιοκτήτες χώρων μέχρι τους μουσικούς, τους ηθοποιούς, του διοργανωτές και τις δισκογραφικές. Παρόλο που υπήρχε μια δημιουργική έξαρση στο διάστημα αυτό, δεν ξέρω πώς θα μπορέσει να ορθοποδήσει η μουσική βιομηχανία μετά το οικονομικό πλήγμα που δέχτηκε. Ελπίζω η κατάσταση να αναστραφεί.
— Ακούς νέα μουσική; Τι θα πρότεινες να ψάξει κάποιος από αυτά που άκουσες τελευταία;
Συνεχώς. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς να ανακαλύπτω νέα έργα. Θα ήθελα να επικεντρωθώ περισσότερο στους εγχώριους δημιουργούς, εκεί που πιστεύω ότι υπάρχει απίστευτο ταλέντο και σε περιπτώσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από διάσημους καλλιτέχνες του εξωτερικού. Και αυτό είναι μια παράκληση προς όλους. Αναφέρω λόγια του Cayetano: «Ακούστε τι συμβαίνει στη γειτονιά σας, στην πόλη σας, στη χώρα. Απίστευτοι καλλιτέχνες, απίστευτα labels και ομάδες και ο κατάλογος είναι μακρύς». Από πρόσφατες κυκλοφορίες ξεσπάω με τo beat του Mononome στο «How Long», τo απίστευτο vibe που μου βγάζει το «Του Κόσμου οι Τροχοί» του Terrõne και ταξιδεύω με τη φωνή της Melentini στο «Tα Παιδιά του Γκλαμ».
— Υπάρχει χώρος στο ελληνικό ραδιόφωνο για τέτοια κομμάτια; Ακούς ραδιόφωνο;
Το ραδιόφωνο είναι ένα ιδιαίτερο μέσο επικοινωνίας το οποίο έχει χάσει τον ρομαντισμό του σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν, βέβαια, όπως πάντα, εξαιρέσεις. Προσπαθώ να σταθώ και σε αυτό το θέμα αισιόδοξος καθώς είδα ότι κάποιοι παραγωγοί ελληνικών ραδιοφώνων έχουν αναπαραγάγει κάποια από τα κομμάτια μου. Βέβαια πιστεύω ότι για τους εγχώριους καλλιτέχνες είναι πιο δύσκολο να φτάσουν σε αυτό τα κομμάτια τους. Ραδιόφωνο ακούω σε καθημερινή βάση, όχι βέβαια με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά ψηφιακά, μέσω streaming. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στις μουσικές επιλογές της Εύας Θεοτοκάτου, της οποίας δεν χάνω εκπομπή, και φυσικά σε αυτές του KEXP στο Seattle.
— Ποια είναι η χειρότερη είδηση που άκουσες τελευταία;
Έχουν περάσει μόνο μερικές μέρες από τη δολοφονία του Αφροαμερικάνου Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό στην πολιτεία της Μινεσότα και δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω το τραγικό αυτό γεγονός. Η ρατσιστική μεταχείριση που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί λόγω του διαφορετικού χρώματος και προέλευσης δεν είναι κάτι που γεννήθηκε εχθές ούτε θα πεθάνει αύριο, αν δεν ενωθούμε σαν μια «κοινωνική» γροθιά. Επίσης δεν πρέπει να θεωρούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο σε τόπους μακριά από τον δικό μας και μόνο στη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου που παρουσιάζει τρομερές ομοιότητες με την υπόθεση αυτή, του Παύλου Φύσσα από φασίστες της εγκληματικής οργάνωσης που ούτε το όνομα της θέλω να αναφέρω, όπως επίσης ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο προσφάτως, είναι δυστυχώς παραδείγματα τραγικών γεγονότων που αποδεικνύουν ότι στη χώρα αυτή ο φασισμός και ο ρατσισμός περιμένει ανενόχλητος ακόμα στη γωνία για το επόμενο του χτύπημα.
To «Shame» του Transparent Man κυκλοφορεί σε κασέτα (μπορείς να το αγοράσεις στο Bandcamp) και σε ψηφιακή μορφή. Spotify Bandcamp Το κανάλι του στο YouTube Facebook Instagram
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου