Ελένη Μυτικίδου Τσαραμπουλίδου - Ηθικόν... ακμαιότατον!

Γράφει η Γεωργία Κολεσιώτου

 

Το γελαστό μελαχρινό κορίτσι, όλο ζωντάνια, γεμάτο κέφι, πάντα αισιόδοξη, με πηγαίο χιούμορ που πήγαζε μέσα από τον καλοπροαίρετο χαρακτήρα σου. Η συμμαθήτρια της Τάξης του '72, που έδινες το παρόν πάντοτε στις μετέπειτα συναντήσεις συμμαθητών σου, κάνοντας ξεχωριστή εμφάνιση, με το ιδιαίτερο στυλ σου – καπέλο και κολιέ φυσικά – εκπέμποντας αυθεντική κουλτούρα, δίχως δήθεν και τεμέκ.

Η θέλησή σου για ζωή υπήρξε διδακτικότατη για τους γύρω σου, αφού χωρίς να πτοηθείς από την διαπιστωθείσα εδώ και δύο δεκαετίες σκλήρυνση κατά πλάκας που σου δημιουργούσε σοβαρότατα κινητικά προβλήματα, εσύ κατάφερες να κοντρολάρεις την θεατρική ομάδα του Καταχά, ανεβάζοντας μέχρι και Σαίξπηρ. Αυτό σημαίνει να είσαι ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, δεν σταματάς ποτέ να αγγίζεις το σανίδι. Όμως και μετέπειτα, η έλλειψη πολλών σου αισθήσεων, δεν κατέβαλε τον ψυχικό σου κόσμο, που ήταν διαρκώς εν κινήσει.

Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, η Ελένη Μυτικίδου με ρίζες από το Μεταλλικό του Κιλκίς, τελείωσε το 1972 το εξατάξιο Γυμνάσιο στο Κιλκίς, στο πρακτικό Τμήμα, εκεί που στις θέσεις των θρανίων κάθονταν μετρημένα, ακόμη και στα δάχτυλα του ενός χεριού, κορίτσια. 

Η αγάπη της για το θέατρο μετά από σπουδές, την οδηγεί στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στη Θεσσαλονίκη συναντά τον δικηγόρο Γιώργο Τσαραμπουλίδου, με πολλά κοινά ποντιακά και όχι μόνον στοιχεία, και ενώνουν τις πορείες της ζωής τους αποκτώντας δύο παιδιά, τον Λέανδρο και τον Μάνο, εγκατεστημένη πια στον Καταχά Πιερίας. 

Παρόλη τη σύντομη ζωή της, η υπομονή και η επιμονή της αποτέλεσε έναυσμα για πολλούς φίλους της να δουν κάποια πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να αποκτήσουν ανεξάντλητες δυνάμεις, γιατί πράγματι η Ελένη εξέπεμπε μία γενναιότητα δίχως όρια.

Ελένη, ήσουν και θα είσαι στις καρδιές μας το πρότυπο με την αστείρευτη πηγή αισιοδοξίας, που όχι μόνο δεν το έβαζες κάτω, αλλά έβλεπες το μέλλον να απλώνεται μπροστά σου, περιμένοντας μέχρι και την τελευταία στιγμή, το φάρμακο όπως μάς έλεγες.

Ήσουν η συμμαθήτρια που πάντοτε ενδιαφερόσουν για όλους και στο τηλέφωνο με ρωτούσες πάντα για όλους τι κάνουν, και ιδιαίτερα για κάθε συμμαθητή σου, έναν προς έναν ξεχωριστά.

"Τι κάνει ο Κώστας και η Ξανθίππη σου; Τι κάνει ο Παναγόπουλος, ο Αγαθόπουλος, ο Κύρος (Πιστοφίδης), ο Ανέστης (Παπαδόπουλος), ο Αφεντουλίδης, ο Σάββας (Τσιτουρίδης), η Αγλαϊα (Σαμολαδά), η Λιλιμπάκη, ο Μακρυνιώτης, ο Τσιραμπίδης, ο Ραμπίδης, ο Χαραλαμπίδης, ο Κατής, ο Βλαδίμηρος (Παναγιωτίδης), ο Βαρκάκης, η Ιωάννα (Γεωργιάδου), ο Λαβασάς, ο Παπανικολάου (Λάκης); Με τον Μάκη (Αθανασιάδη) τηλεφωνιόμαστε. Γεωργία πότε θα κανονίσεις να βρεθούμε όλοι μαζί;"

Ήσουν η συμμαθήτριά τους που αναζητούσες και επεδίωκες τις συναντήσεις, δίνοντας το παρόν ακόμη και πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι, απλά, πολύ απλά, γιατί ήσουν η Ελένη η Μυτικίδου με... Ηθικόν... ακμαιότατον!

Υ.Γ.

Ήταν ένα κείμενο που ξεκίνησα το '20 και ολοκλήρωσα το '21 για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Ελένη μου, είναι αδύνατον να βγεις από τις καρδιές εκείνων που σε γνώρισαν γιατί το χαμόγελό σου που έσβησε τον Αύγουστο του '20, ήταν και θα είναι για όλους μας η πιο τονωτική ένεση αισιοδοξίας!

Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Κιλκίς & Παιονίας “ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ”, στον οποίο επέλεξα να είμαι πρόεδρος, ευχαριστεί τους συμμαθητές της Ελένης Μυτικίδου Τσαραμπουλίδου για την δωρεά χρηματικού ποσού στη μνήμη της.